ΤΑ ΠΑΛΑΙΙΝΑ -ΤΑ ΤΩΡΙΝΑ - ΤΑ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΑ
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
ΑΜΒΟΥΡΓΟΝ
Τον πόλεμο που άρχισε ο Χίτλερ το 1939 κοντεύει τώρα να κερδίσει ο Αντεναουερ. Η νίκη του σημερινού καγκελαρίου θα οφείλεται σε μια εξυπνότερη διαχείριση του θέματος των συμμαχιών αντί να περιφρονεί το Βατικανό και να χτυπάει τους Αμερικάνους ο Πρωθυπουργός της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει την υποστήριξη των δυο αυτών μεγάλων δυνάμεων και με τη βοήθεια τους βαδίζει σταθερά προς την κατοχύρωση της Γερμανικής ηγεμονίας πάνω στην Ευρώπη.
Οι διάφοροι σταθμοί της πορείας αυτής από την ερείπωση του 1945 ως την σημερινή γενική ακμή της Γερμανίας που επιτρέπει σε γερμανικές εφημερίδες να μιλάνε περί των "δήθεν νικητών" του τελευταίου πολέμου είναι αρκετά γνωστοί. Και όχι λιγότερο γνωστοί είναι οι παράγοντες που έφεραν την εξέλιξη αυτή. Ο Ρώσικος κίνδυνος η Αμερικανική ψύχωσης ότι μια ισχυρή Γερμανία είναι το μόνο αντίδοτο κατά του κινδύνου αυτού η εργατικότητα και η δύναμη του Γερμανικού λαού τα συμφέροντα των Αμερικάνων κεφαλαιούχων για επωφελείς επενδύσεις κεφαλαίων στη Γερμανία κλπ.
Είναι αναμφισβήτητο ότι μέσα σε μια ομαλή δημοκρατική ειρήνη η Γερμανία αναγκαστικά θα έπαιρνε αργά η γρήγορα μια θέση προέχουσα μέσα στην ευρωπαϊκή κοινότητα των λαών, θέση ανάλογη προς τις οικονομικές και πνευματικές δυνάμεις της. Είχε όμως υπάρξει η ελπίδα ότι η Γερμανία στα διεθνή δικαιώματα της θα συνοδευόταν από κάποιαν ουσιαστική μεταβολή στο γερμανικό εθνικό φρόνημα έτσι ώστε η άνοδος αυτής της καινούριας Γερμανίας να μην αποτελέσει κίνδυνο για τη δημοκρατία και για τη δημοκρατική ατμόσφαιρα που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει το δυτικό κόσμο.
Η ελπίδα αυτή έμεινε απραγματοποίητη και είναι πάντως χρήσιμο το γεγονός αυτό να μην λησμονούσε κατά την εκτίμηση της σύγχρονης πολιτικής καταστάσεως προ πάντων να μη το λησμονούν όσοι βιάζονται να προπαγανδίσουν η να πανηγυρίσουν την γερμανική αυτή πρωτοκαθεδρία.
ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ
Έμμονη ιδέα των Αγγλοσαξόνων να πιστεύουν ότι μπορούν με διαλέξεις και μορφωτικές ταινίες να διδάξουν τους άλλους.
Η δυτική Γερμανία πλημμύρισε μετά το τέλος του πολέμου από Αγγλοσάξονες "αναμορφωτές" φορτωμένους με πολλή καλή θέληση με πολλές στατιστικές και με αρκετή αφέλεια. Κανείς δεν φαίνεται να σκέφθηκε εκείνη την εποχή ότι η δημοκρατία δεν διδάσκεται σαν προπαίδεια πολλαπλασιασμού ότι ένας μεγάλος λαός ύστερα από την ηρωικότερη πολεμική προσπάθεια της ιστορίας δεν είναι ψυχολογικό να δεχθεί μαθήματα από τον νικητή ότι για ένα λαό με την πνευματική παράδοση του γερμανικού οι αμερικάνικες πολιτικές σοφίες αποτελούσαν μάλλον ευτράπελες ανοησίες.
Το αποτέλεσμα φυσικά δεν ήταν το επιδιωκόμενο και συχνά ήταν ακριβώς το αντίθετο. Σήμερα η "δημοκρατική αναμόρφωση" έχει περιέλθει στη δικαιοδοσία της πολιτικής σάτιρας των καμπαρέ και εκεί κηδεύεται κάθε βράδυ με τη συνοδεία πυκνών γέλιων. Αλλά τα γέλια αυτά έχουν τάχα ως μοναδικό στόχο την κωμική μορφή του αναμορφωτή η μήπως ως ένα κάποιο βαθμό περιγελούν γενικά αυτό το παράξενο το ακατανόητο εμπόρευμα που θέλησαν μεταπολεμικά να εισάγουν οι Σύμμαχοι στη Γερμανία με το όνομα "δημοκρατία". Για όποιον ζει σήμερα η διάχυτη γερμανική λαικη ψυχολογία δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το δεύτερο συμβαίνει έστω και μόνον υποσυνείδητη ψυχολογική αντίδραση στα κάθε λογής συστήματα των νικητών έστω και μόνον γιατί στην εποχή του εθνικοσοσιαλισμού τα πράγματα ήτανε φτηνότερα...
ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Η "αναμόρφωση" υπήρξε μια σφαλερή μέθοδος. Ο μόνος τρόπος για να ακουστεί η δημοκρατική φωνή της Γερμανίας, λέει μια άλλη γνώμη, ήταν να δοθεί η ευκαιρία του λόγου στους φυσικούς φορείς των δημοκρατικών ιδανικών, στις πλατιές εργατικές μάζες στο γερμανικό προλεταριάτο.
Η άποψη αυτή έχει αρκετή διάδοση σε δυτικούς σοσιαλιστικούς κύκλους στη Γαλλία π.χ την υποστηρίζει σταθερά ο Μαρσω Ηιβερ και στην Ελλάδα φαίνεται να αποτελεί προϋπόθεση των εκτενών αναπτύξεων που παρουσίασε ο Γρηγορογιαννης στον "Μαχητή".
Η άποψη αυτή είναι όμορφη σαν κάθε μεταφυσική ονειροπόληση, κάπου πίσω από τις ασχολίες της καθημερινής πολιτικής θα πρέπει να βρίσκεται κρυμμένη καταδικασμένη σε αφάνεια και σιωπή η "αληθινή ψυχή" του καλού η ευγενική η λυτρωτική.
Κρίμα μόνο που η άποψη αυτή δεν έχει και το προσόν να είναι αληθινή.
Το βασικότερο γνώρισμα της σύγχρονης γερμανικής λαικης νοοτροπίας είναι μια γενικότατη πολιτική αδιαφορία που κορυφώνεται σε μια υποτίμηση της σημασίας των δημοκρατικών θεσμών για την κοινωνική πάλη. Αν σε αυτό προστεθούν και μερικά μόνιμα βαθύτατα ολοκληρωτικά γνωρίσματα της γερμανικής ψυχής, τότε γίνεται εξαιρετικά αμφίβολο αν μια ελεύθερη κραυγή της γερμανικής εργατικής τάξεως θα ήτανε κραυγή δημοκρατίας.
Ας μην κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην πραγματικότητα, το 1933 η κραυγή αυτή αποθέωνε τον Χίτλερ. Και ο Χίτλερ τουλάχιστον ως την έκρηξη του παγκοσμίου πολέμου δεν διέψευσε τις ελπίδες της εργατικής τάξεως, ακόμα και σήμερα οι Γερμανοί εργάτες μνημονεύουν με νοσταλγία την κοινωνική πολιτική του Χίτλερ, τα πολυτελή ατμόπλοια που είχε θέσει στη διάθεση των εργατών για τις εκδρομές τους, τις εργατικές κατοικίες τις κοινωνικές ασφαλίσεις κλπ κλπ.
Ποιος μας ασφαλίζει ότι σε μια ανάλογη κατεύθυνση δεν θα ζητούσε και σήμερα το γερμανικό προλεταριάτο τη λύση των προβλημάτων τους.
Εξ" άλλου αυτή η αναδρομή στην απόκρυφη "λαικη ψυχή" αποτελεί και μεθοδολογικό σφάλμα για την εκτίμηση των σημερινών πολιτικών δεδομένων. Η εργατική τάξη έχει την πολιτική της έκφραση στο ισχυρότατο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και προς το παρόν ο λόγος της εργατικής τάξεως δεν μπορεί να είναι άλλος από το λόγο της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας.
Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Υπάρχουν άνθρωποι με καθαρό βλέμμα και με δημοκρατική συνείδηση μέσα στο Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Ένας από αυτούς στέλεχος υψηλό στην κομματική ιεραρχία μου εξομολογήθηκε πριν από καιρό ενώ παρακολουθούσαμε μαζί μιαν επιβλητική παρέλαση των σοσιαλιστών του Αμβούργου, "Τόσες σημαίες, τόσα τύμπανα, τόση στοίχιση και ζύγιση! Θυμίζουν πρωσικό στρατιωτικό τάγμα και μακάρι να ήταν μόνο εξωτερική η ομοιότητα αυτή..."
Ίσως οι γενικές αυτές παρομοιώσεις να είναι επικίνδυνες. Αλλά σε συμπέρασμα παραπλήσιο θα κατέληγε και μια προσεκτική ανάλυση της πολιτικής που ακολούθησε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα από το τέλος του πολέμου ως σήμερα.
Η αναμφισβήτητη αριθμητική του δύναμη πραγματοποιήθηκε χάρη σε μια βαρύτατη και βαθύτατη θυσία της σοσιαλιστικής του ιδεολογίας. Το κύριο βάρος της αντιπολιτευτικής του προπαγάνδας στηρίχθηκε σε μια συστηματική εκμετάλλευση και κολακεία των τραυματισμένων αισθημάτων του γερμανικού λαού. Αδέσμευτη μάλιστα από τις ευθύνες της εξουσίας η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία οδήγησε τον κραυγαλέο εθνικισμό της ως τα πιο ακραία τα πιο ασύδοτα τα πιο αντισοσιαλιστικά όρια, παράδειγμα χαρακτηριστικό η στάση της στο θέμα της αποκαταστάσεως της γερμανικής εθνικής ενότητας, από τη μια μεριά μόνιμη προπαγανδιστική κραυγή η ανάγκη της ενοποιήσεως με κάθε τρόπο των δυο Γερμανίων και από την άλλη μια πεισματική αντικομουνιστική αδιαλλαξία που πραγματικά αποκλείει κάθε συμβιβαστική λύση και δεν αφήνει χώρο παρά για μια στρατιωτική απελευθέρωση των ανατολικών περιοχών. Και ταυτόχρονα πάλι φανατική άρνηση συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα. Ακόμα γενικότερα, καταπολέμηση των Ευρωπαϊκών ενωτικών προσπαθειών και ιδιαίτερα του Σχεδίου "Σουμαν" από το διόλου σοσιαλιστικό πρόχωμα της περιφρουρήσεως των δικαιωμάτων της εθνικής κυριαρχίας και του γερμανικού εθνικού γοήτρου.
Σε ιδιωτικές προ πάντων συνομιλίες η ηγεσία της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας πρόθυμα χρησιμοποιεί το ακόλουθο δικαιολογητικό επιχείρημα "αυτά επιβάλλονται από τις ανάγκες της τακτικής για να μη χάσουμε την επαφή με τα αισθήματα των μαζών που δεν ενοχλούνται τόσο από μερικές αντιφάσεις αλλά όσο από την παραγνώριση των τωρινών τους ψυχώσεων. Πάρτε το παράδειγμα του επανεξοπλισμού, τον καταπολεμούμε γιατί θα αποτελέσει κίνδυνο για τη δημοκρατία και την ειρήνη, αυτή η επιχειρηματολογία δεν θα συγκινούσε τις μάζες, χρησιμοποιούμε λοιπόν άλλη και λέμε ότι τον καταπολεμούμε γιατί προσβάλει τη γερμανική εθνική ανεξαρτησία και ενότητα".
Ο καθένας μπορεί να διακρίνει τους κινδύνους που κλείνει μέσα της αυτή η εκλεκτή τακτική. Ο Σουμαχερ την είχε καθιερώσει νομίζοντας ότι αποτελεί έναν αθώο "εμπειρισμό" και στηριζόμενος στο σφαλερό αξίωμα της "ανεύθυνης αντιπολιτεύσεως". Μια απεριόριστη πιστή στη δύναμη του προσωπικού του πείσματος τον έκανε να πιστεύει ότι όταν θα έπαιρνε την εξουσία θα μπορούσε εύκολα να δαμάσει τις εκρηκτικές δυνάμεις που ξυπνούσε η εθνικιστική του προπαγάνδα.
"Αν και ο διάδοχος του θα έχει την ίδια αφέλεια δεν το ξέρουμε ακόμα"...
Αλλά η τακτική αυτή της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας αποδεικνύει και κάτι πολύ σημαντικό για την εδώ σειρά των σκέψεων μας, αν πραγματικά (και κανείς λόγος αμφιβολίας δεν υπάρχει) αν πραγματικά η τακτική αυτή έχει επιβληθεί από μιαν ανάγκη προσαρμογής στα αισθήματα της μάζας τότε αποκτούμε έναν πολύ σπουδαίο δείκτη για να εκτιμήσουμε την πολιτική ποιότητα των βαθύτερων αισθημάτων της γερμανικής εργατικής τάξεως για να δούμε πόσο δημοκρατική, πόσο ειρηνική, πόσο ευρωπαϊκή, πόσο συνεπής θα ήταν μια υποθετική άμεση εκδήλωση της.
ΟΙ ΝΑΖΙ ΔΙΚΑΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ
Και φυσικά πρέπει να τονιστεί ότι η εργατική τάξη, τα συνδικάτα και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα είναι τα σχετικός δημοκρατικότερα στοιχειά του δημοσίου βιου στη Γερμανία. Προ πάντων αν τα συγκρίνει κανείς με τους αναγεννώμενους μιλιταριστικούς κύκλους αλλά ακόμα και με το γενικό τόνο που δίνει η σημερινή κυβέρνηση Αντεναουερ. Ο τόνος αυτός συνήθως καλυπτόμενος κάτω από το διάφανο μανδύα (ράσο?) της Χριστιανοδημοκρατικής ορολογίας, εμφανίζεται κάθε τόσο στο προσκήνιο και θυμίζει και στους πιο εύπιστους ότι δεν έφτασε ακόμα η ώρα της εμπιστοσύνης προς το γερμανικό κράτος.
Η τελευταία θεαματική εμφάνιση αυτού του ναζιστικού παρόντος της Γερμανίας ήταν η αυτοκτονία του Αουερμπαχ που στο εξωτερικό φαίνεται να πέρασε αρκετά απαρατήρητη. Ο Αουερμπαχ, Εβραίος, είχε διοριστεί ειδικός υπουργός του Βαυαρικού Κράτους, για την περίθαλψη και αποζημίωση των θυμάτων του Ναζισμού. Μόλις πέρασε η πρώτη εποχή της παντοδυναμίας του, του έγινε μήνυση για καταχρήσεις. Δικάζεται ύστερα από προφυλάκιση ενάμιση χρόνου και αποδεικνύεται η κατηγορία ως αβάσιμη. Το δικαστήριο κατορθώνει να ανακαλύψει μερικές αστείες λογιστικές παρατυπίες και για αυτές τον καταδικάζει σε δυο χρόνων φυλάκιση. Ύστερα ανακαλυφθει ότι ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου και οι τρεις Δικαστές ήταν μελή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος από το 1933, άλλα η απόφαση φυσικά ήταν έγκυρη! Ο Αουερμπαχ βάδισε το μόνο δρόμο διαμαρτυρίας που έμενε ακόμα ανοιχτός, Αυτοκτόνησε!
Στο σωτήριο έτος 1952 οι διωγμοί των ναζιστών εξακολουθούν πάντα να προκαλούν το θάνατο των Εβραίων.
ΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ
Η Γερμανία τείνει σήμερα να πάρει τη θέση του Μεγάλου Τοποτηρητή της Αμερικής στην Ευρώπη. Ψυχολογικό βάθρο της αμερικάνικης αυτής πολιτικής είναι ένας πρωτόγονος θαυμασμός προς τη δύναμη και την αποδοτικότητα. Οι Ευρωπαίοι όμως έχουν το δικαίωμα και το καθήκον να αναρωτηθούν αν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους μια Ευρώπη οπού θα κυριαρχούν τα ψυχικά και πνευματικά γνωρίσματα του γερμανικού απολυταρχισμού.
Μια τέτοια στάση δεν θα αποτελούσε άτοπων επιβίωση ψυχώσεων και παθών που γεννήθηκαν κατά τα χρόνια του πολέμου. Γιατί ακριβώς της σημερινής της μεταπολεμικής Γερμανίας η διατήρηση δικαιολογεί τις πιο σοβαρές αμφιβολίες ως προς τη δημοκρατικότητα της Γερμανικής ψυχοσυνθέσεως.
Η Ευρώπη πριν ακόμα γεννηθεί ως ενιαίος πολιτικός οργανισμός απειλείται κάθε στιγμή και από χίλιες πλευρές με μια θεμελιστικη του νοήματος της.
Η απειλή που προέρχεται από τον κίνδυνο μιας Γερμανικής Ηγεμονίας δεν είναι ασφαλώς πιο μικρή.
Πηγή: ΒΗΜΑ 1952
Δημοσιογραφική έρευνα-Επιμέλεια-Αναμόχλευση στα Παλαιινα
Ιωάννης Μιχ. Δογάνης
Συνταξιούχος Βιβλιοθηκάριος
http://topaliorethemnos.blogspot.gr/
RethemnosNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου